سال ۱۲۹۰در خانواده‌ای تبریزی و تجارت‌پیشه پسری به دنیا آمد که دو دهه بعد توانست تحولی عظیم در صنعت شکلات و بیسکوییت ایران ایجاد کند. 
«علی خسروشاهی» در سالهای ۱۳۳۸ تا ۱۳۵۷ توانست شرکت مینو را به بزرگ‌ترین تولید کننده صنعت غذایی تبدیل کند و مینو را از یک شرکت به پنج شرکت گسترش دهد. 
علی تحصیلات ابتدایی و دبیرستان را در تبریز گذراند و در سال ۱۳۱۹ از دانشگاه تهران با مدرک لیسانس حقوق، فارغ‌التحصیل شد. او به زبان‌های فرانسه و انگلیسی آشنایی داشت که همین موضوع باعث تسهیل در امر فعالیت‌های تجاری او شد. خسروشاهی بر اجزای مختلف مالی، اداری، تولیدی و بازاریابی اشراف داشت و یکی از متخصصین شیرینی‌سازی در ایران بود که در زندگی‌اش هیچگاه در پی نمایش ثروت نبود. 
شرکت مینو اوایل دهه پنجاه و با رونق گرفتن فعالیت‌های صنعتی، با کمبود کارگر مواجه شد و این موضوع باعث شد از شهرهای مختلف و معاودین عراقی نیرو جذب کند. تمامی کارگران مشمول بیمه بودند و حقوق قانونی به آن‌ها پرداخت می‌شد. تعدادی از کارگران را زنان تشکیل می‌دادند. در رابطه با سواستفاده جنسی، شرکت به شدت حساس بود. مدیران عموما پیگیری می‌کردند که سرپرستان از قدرت خود سوءاستفاده نکنند. البته گاهی هم فضای دوستی و آشنایی بین کارگران منجر به ازدواج با یگدیگر می‌شد.
خسرو شاهی مدتی نیز به توزیع پودر شوینده پرداخت. پس از مدتی واحدهای قوطی‌سازی و چاپ را نیز راه‌اندازی کرد. علاوه بر این موارد، شیرخشک شرکت نستله را نیز در ایران توزیع می‌کرد. شرکت پارس مینو در ۲۷ آبان ۲۴۴۹ به منظور تولید مواد غذایی و دارویی در کیلومتر ۲۱ جاده مخصوص کرج شروع به فعالیت کرد. به‌تدریج بخش‌های مختلف تولید آب نبات، بیسکوییت، پاستیل، شکلات، پفک، ویفر، آدامس و ... نیز به شرکت اضافه شد. سه سال پس از شکل‌گیری و گسترش فعالیت گروه مینو، شوکوپارس هم برای تولید انواع مواد غذایی و شکلات تاسیس شد.
در سال ۱۳۵۱ گسترش شرکت صنعتی مینو در دستور کار قرار گرفت. بنابراین در زمینی به وسعت ۵۴ هکتار در خرمدره توابع زنجان، یک شهرک بزرگ کارخانه‌ای احداث شد که پس از آن بستر لازم برای توسعه در آن منطقه فراهم گردید و شرکت‌های دیگری در آن جا شروع به فعالیت کردند. با وجود برق، آب و جاده، اشتغال در آن جا رونق گرفت. 
علی خسروشاهی در سفرهایش به خارج از کشور در مغازه‌ها اجناس مختلف را جمع‌آوری می‌کرد و می‌چشید. در یکی از این امتحانات به محصولی برخورد که بعدا در ایران با نام «پفک نمکی» به بازار عرضه شد ، آن محصول از شرکت آمریکایی بیاتریس فودز بود. نقل است که در دوران کودکی زمانی‌که خسروشاهی با مادرش به قنادی مینا در ابتدای خیابان نادری می‌رفت، شیرینی به نام پفک مورد علاقه‌اش بود. از آن‌جایی که محصول جدید پف زیادی داشت و شور بود، خسروشاهی تصمیم گرفت نام آن را «پفک نمکی» بگذارد و با عجله زیاد این اسم را ثبت کرد. در همین سال هم بود که کارگاه بیسکوئیت‌سازی راه‌اندازی شد. شرکت مینو برای تربیت نیروی ماهر، کارگران دیپلمه و بالاتر را به موسسه‌های مختلف آموزشی و کشورهای سوییس، آلمان و آمریکا فرستاد تا فرآیند تولید شکلات‌های مختلف را یاد بگیرند. با افزایش فعالیت‌های شرکت و وارد شدن آن به بورس، مدیرانی از خارج از کشور وارد سیستم مدیریت شرکت شدند.
تبلیغات شرکت مینو در نشریات مختلف قابل توجه بود. «هر چه مارک مینو است، همتا ندارد» این جمله یکی از تبلیغات مشهور این شرکت است. این برند در کشورهای عربی شهرت داشت و یک شرکت تولیدکننده نام فینو را برای محصولات خود انتخاب کرد.
خسرو شاهی در حوزه مسئولیت‌های اجتماعی مشارکت فعال داشت. هنگامی که دکتر قریب برای او پیام داد که بیمارستان دچار مشکل شده، سریعاً به آن‌جا کمک کرد. همچنین در منطقه خسروشاه پنج مدرسه ساخت. با وقوع انقلاب او گمان می‌کرد دولت جدید رابطه‌ی عادلانه‌تری با صاحبان صنایع برقرار می‌کند اما جریان حوادث به‌گونه‌ای بود که طرفین نتوانستند به راه‌حل مسالمت‌آمیزی دست یابند. آخرین امیدهای علی خسروشاهی بعد از واقعه تسخیر سفارت آمریکا و گروگان‌گیری نقش بر آب شد و او چند ماه بعد از واگذاری کارخانه‌هایش در سال ۱۳۵۹ کشور را ترک کرد. 
دیگر از آن مردی که هر روز زودتر از همه به کارخانه می‌آمد و دیرتر از همه‌ی کارگران و کارمندان و مدیران می‌رفت، خبری نبود. سرانجام علی خسروشاهی مردی که صنعت شیرینی‌سازی ایران را طی بیست سال گسترش داد و نام وی و برند شرکتش همیشه معروف و مشهور بود، در سال ۱۳۸۱در سوییس بر اثر تصادف با موتورسیکلت از دنیا رفت.
در فهرست ایرانی‌های کارآفرین در آمریکا که رسانه‌های مختلف به آن پرداخته‌اند، حدود ۹۰ نفر در صدر هستند که از میان آنهایی که سری در سرهای سیلیکون ولی (Silicon Valley ) بلند کرده‌اند، نام خانواده خسروشاهی برجسته است. دارا، امیر، علی، هادی و کاوه خسروشاهی، از برجسته‌ترین این افراد هستند. آن‌ها از سرمایه‌گذاران اولیه در فیس‌بوک، دراپ‌باکس، ایربی‌ان‌بی، اوبر، زاپوش و بسیاری دیگر از استارت‌آپ‌ها هستند. همچنین سازمان غیر انتفاعی کد را راه‌اندازی کرده و به دانش‌آموزان کامپیوتر و برنامه‌نویسی آموزش می‌دهند.