اقتصاد نامه|

او در یازده سالگی شاگرد یک آهنگر در تهران شد و از همان موقع با تلاش و کوشش توانست توجه صاحب کارگاه را به خود جلب کند و مزدی معادل یک تومان در هفته برای او در نظر گرفته شد.

مدت ها در کارگاه های کوچک کار کرد و سرمایه های اندکش را جمع کرد تا روزی بتواند کار بزرگی انجام دهد.

در نوجوانی پدرش را که روحانی بود، از دست داد و هزینه های خانواده پس از مرگ پدر بر دوش او قرار گرفت.وی بخت این را نداشت که بتواند تحصیلات خود را از کلاس چهارم فراتر ببرد و دیگر از آموزش رسمی برخوردار نشد.

او از نظر خانوادگی دارای موقعیت اقتصادی برجسته ای نبود و شرایط یادگیریِ تجربی و آموختن آموزش های لازم اقتصادی و شیوه های تولید درآمد را در حجره یا شرکت پدر و اعضای خانواده نداشت.

او سرانجام در سال ۱۳۱۸ با ۱۴۰ تومان پس انداز و انعام دریافتی از آخرین استادکار خود، مغازه کوچکی در خیابان عین الدوله خرید.

باتوجه به اینکه طی ٧ سال در آهنگری مهارت و تخصص خوبی به دست آورده بود، در کارگاه خود به ساخت در و پنجره مشغول شد و سرمایه اش اندک اندک افزایش یافت.

او صبح تا غروب در کارگاه کار می کرد تا اندوخته ای به دست آورد و با آن پایه های زندگی مادر، برادر و خواهرانش را تامین نماید. محسن توانست در این راه اعتماد بسیاری از اطرافیان را به خودش جلب کند.

اعتبار و اعتمادی که به او کمک کرد با سرمایه کم به سرمایه گذاری و فعالیت در سایر حوزه ها مشغول شود. اهمیت سرمایه و مهارت در تامین درآمد را طی شش تا هفت سال فراگرفت.

در سال ۱۳۲۱ در حالی که هفده سال داشت با یکی از خویشاوندانش خود به نام بتول عاصمی ازدواج نمود.

در سال ١٣٢٩ در حالی که فکر می کرد اشتهاردیان فامیلی جذاب نیست، روانه ثبت احوال شد و نام خانوادگی خود را به «آزمایش» تغییر داد و بعد از آن روز «محسن آزمایش» بود.

محسن که بسیار علاقه مند بود تا خانواده ای بزرگ تشکیل دهد از ازدواج با بتول صاحب فرزندی نشد.

در سال ١٣٣٧ به پیشنهاد همسرش با یکی از خویشاوندانش مجددا ازدواج نمود. بتول عاصمی تصمیم گرفت تا با این ازدواج پایه های زندگی خود و محسن را قوی تر از گذشته کند.

فرزانه سیمن پور ۱۵ سال بیشتر نداشت که به عقد محسن در آمد.

پسری به نام امیرمسعود، متولد سال ١٣٣٩ و سه دختر به نام مژگان متولد ١٣٤٠، نادی ١٣٤٤ و نازنین١٣٤٩ حاصل ازدواج محسن آزمایش با فرزانه سیمین‌پور بود.

با توجه به اینکه در آغاز سال ۱۳۳۰ لوله کشی شهر تهران مورد توجه جدی دولت و شهرداری قرار گرفت.

اکثر کارهای آن در تاسیس لوله کشی آب، مثل کندن کوچه ها و خیابان ها، انشعابات آب، ساخت لوله آب، تاسیسات و انبار و... از طریق مناقصه به پیمانکاران خصوصی واگذار می شد.

محسن آزمایش نیز در برخی از این مناقصه ها مشارکت فعال داشت. وی توانست اجرای برخی از این فعالیت ها را به دست آورد.

همچنین در اواسط سال های سی، به ساخت صندلی فلزی و مبل در شرق تهران روی آورد.وی برخی از این صندلی های ساخت کارگاهش را به سازنده اتاق اتوبوس در ایران نیز می فروخت.

در کنار ساخت صندلی، کارگاهی برای آبکاری داشت. در این کارگاه به بهترین نحو، صندلی و سایر وسایل ساخت فلزی آبکاری می شدند.