به گزارش خبرنگار اقتصادنامه، در تعریف "پوپولیسم" آمده "آموزه و روشی سیاسی است در طرفداری کردن یا طرفداری نشان دادن از حقوق و علایق مردم عامه در برابر گروه نخبه". مرور اظهارنظرها و رفتارها در قبال خودروسازی ایران طی به خصوص دو دهه گذشته به وضوح نشان می دهد این روش توسط خیلی ها از مسوولین گرفته تا سلبریتی ها در قبال خودروسازی در پیش گرفته شده است.

خودروسازی ایران نقاط ضعف بسیاری دارد و نتوانسته در این سال ها رضایت مشتریان را به خصوص در حوزه کیفیت جلب کند. علاوه بر مسئله کیفیت، قیمت بالا (نامتناسب با سطح کیفی)، خدمات پس از فروش نامناسب و تعهدات معوق نیز از دیگر نقاط ضعف بزرگ خودروسازی ایران به شمار می روند که آن را به صنعتی مغضوب مردم تبدیل کرده است. نارضایتی و خشم شهروندان ایرانی علیه خودروسازی به حدی است که این صنعت گاهی تا مقام دشمن مردم نیز تنزل پیدا کرده و این دقیقا همان سکوی پرش پوپولیست های خودرویی است. پوپولیست ها با مانور روی مغضوبیت خودروسازی، آن را دستمایه جلب محبوبیت خود قرار داده اند، به خصوص در این چند سال که فضای مجازی و جذب فالوور رونق گرفته است. پوپولیست های خودرویی را می توان در دو دسته قرار داد؛ دسته اول، برخی از مسوولان و سیاست گذارانی هستند که به جای تمرکز روی حل مشکلات خودروسازی، سوار بر موج غضب عمومی می خواهند خود را به عنوان قهرمان خودرو جا بزنند. دسته دوم هم سلبریتی هایی هستند که خودروسازی را عرصه جولان مجازی یافته و با موج سواری و ادا درآوردن های مختص این فضا، بر فالورهایشان می افزایند و جوری در نقش قهرمان فرو می روند که خود هم باورشان می شود ناجی و قهرمانند.

در اینکه خودروسازی ایران نقاط ضعف بزرگی دارد و نتوانسته رضایت شهروندان را جلب کند، هیچ تردیدی نیست؛ در این هم که مردم حق دارند به خودروسازی معترض شوند، شکی وجود ندارد و خودرسازان حالا حالاها بدهکار شهروندان هستند. بنابراین موضوع اصلا توجیه ضعف های بزرگ خودروسازی و قرار دادن خودروسازان در جایگاه مظلوم نیست، بلکه مسئله، موج سواری پوپولیست هایی است که صنعت خودرو را سکوی پرش خود قرار داده اند.

پوپولیست های سیاست گذار، روش شان این است که با تکیه بر قدرت رسانه ای و خشم عمومی علیه خودروسازی، عیب و ایرادهای این صنعت را ردیف کرده و اعلام می کنند برای شکستن شاخ خودروسازان به میدان آمده اند، تا خود به شاخ منتقدان خودروسازی تبدیل و محبوب مردم شوند. در همین چند وقت گذشته، برخی مسوولان چنان از عیوب خودروسازی گفته و وعده حل چالش های موجود را داده اند، گویی در ایران زندگی نمی کنند و در مورد  خودروسازی کشوری دیگر حرف می زنند. آنها در نطق های آتشین شان نه از تحریم و خساراتش در خودروسازی می گویند، نه نامی از قیمت گذاری دستوری می برند و نه نقش دولت در تبدیل خودروسازی به صنعتی مغضوب و ضعیف، صحبت به میان می آورند. این گونه است که انتقادهایشان از دایره انصاف خارج و وعده هایشان توخالی می شود، آنقدر توخالی که افکار عمومی هم فیک بودن شان را می فهمد.

برخی سلبریتی ها هم گاهی در حالی که مشغول خوشگذرانی در دیگر کشورها هستند، با حسرت از خودروهای آنها عکس و فیلم می گیرند و با چهره ای مثلا خشمگین و مدعی العموم وار، نطقی آتشین را علیه خودروسازان داخلی قرائت می کنند. آنها خوب می دانند هر چه بیشتر به خودروسازان داخلی بتازند و حجم تمسخرشان بالاتر برود، بر محبوبیت مجازی شان افزوده خواهد شد.

خلاصه اینکه پوپولیست ها قشنگ آیه را خوانده اند و می دانند خودروسازی کشور مدت هاست به مرز میان مثلا منتقدین و هواخواهان مردم و به اصطلاح ماله کشان و ذینفعان این صنعت تبدیل شده، بنابراین آن ور مرز رفته اند تا در رقابت "قهرمان مجازی خودرو" عقب نمانند.