ممکن است در آن سال‌ها "بی‌ادبی نشانه بی‌شخصیتی‌ست" را به عنوان متضاد این جمله را در ذهن خود ساخته‌ باشید.

این مفاهیم گویا در دولت سیزدهم تغییر یافته‌اند. انگار روی دیوارِ مدرسهِ این دولت نوشته شده "بی‌ادبی نشانه شخصیت است" و روابط‌عمومی‌هایِ دولت سیدابراهیم رئیسی، با چنین تفکری به زعم خودشان به جهاد تببین و جنگ با رسانه‌های منتقد آمده‌اند.

بکارگیری افراد کم‌مایه، پرتوقع، فحاش، بزن بهادر و گرسنه در روابط‌عمومی‌ مجموعه‌های دولتی و بنگاه‌های بزرگ اقتصادی شبه‌دولتی، دیوار نوشته‌هایِ مدرسهِ روابط‌عمومیِ دولت رئیسی را سرشار از ناسزاگویی، عقده‌گشایی، تنفرپراکنی و نفرین کرده است.

در این شرایط کار برای "رسانه‌داری تمیز" سخت شده و بنگاه‌های بزرگ اقتصادی با ابزار آگهی و شکایت رو به تنبیه رسانه‌ها و خبرنگاران آورده‌اند.

نواصولگرایانی به‌نام جوانان انقلابی متعهد روی کار آمده‌اند که یا گرسنه‌اند و آمده‌اند خود، خانواده و تبارشان را سیر کنند یا آنچنان از مِیِ قدرت و اقتدارگرایی مست‌اند که گویی نه فردای جزایی وجود دارد نه انگار قرار است خورشید دوباره طلوع کند.

در این میان، روابط‌عمومی‌ بنگاه‌های بزرگ اقتصادی وضع نامطلوب‌تری دارند. افرادی به کار گمارده شده‌اند که در ستاد رئیسی مشغول بکار بوده‌اند آمده‌اند تا مزد ارادت و چاکری خود را بگیرند و از فرصت استفاده کرده و بار خود را ببندند.

به جوابیه‌هایی که این روزها از سوی روابط عمومی وزارتخانه‌ها و بنگاه‌های اقتصادی در رسانه‌های گوناگون منتشر می‌شود توجه کنید. ادبیات قلدرمآبانه، تهاجمی و طلب‌کارانه‌ای را می‌خوانید که کمتر دیده‌اید.

اینها دست‌پخت روابط عمومی دولتی‌ست که خود را قوی و مردمی می‌داند در حالیکه واکنش‌های آنان به رسانه‌ها از موضع بالا بوده و خارج از دایره تواضع و پاسخگویی مودبانه است.

توقع بر آن است تا روابط‌عمومی‌ها و مدیران دولت سیزدهم قدری سعه‌صدر به خرج داده و در مواجهه با اندک رسانه‌های منتقد برخورد استاندارد و دارای چارچوبی داشته باشند و حرفه‌ای‌تر عمل کنند نه اینکه با ابزار آگهی و شکایت از رسانه‌ها به جنگ خبرنگاران منتقد بروند.