علیرضا بهداد|نوچپ‌ها پدیده‌ای جدید در اقتصاد ایران هستند. آنان خود را مارکسیست لنینیست می‌نامند. شعار «اصلاح طلب، اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا» زاییده تفکرشان است. در اعتراضات دی‌ماه نقشی اساسی داشته‌اند. 

به باور برخی از اقتصاددانان، نوچپ‌ها توانسته‌اند با جذب برخی از دانشجویان متولد دهه 70 یارگیری کرده و نیروهای خود را در میان مطبوعات، تجمعات مدنی و کارگران گسیل دهند.

آنان بر این باورند که مارکسیست لنینیست‌های جدید هستند و می‌توان آرمانشهرهایی را به وجود آورند تا حق و حقوق کارگران محترم شمرده شده و آنان در ساختار سیاسی و اجتماعی کشور به نقش‌آفرینی بیشتری بپردازند.

نوچپ‌های ایران لزوما باور مذهبی ندارند اما به نوعی با افکار مارکسیست‌های مسلمان قرابت دارند. آنان با دولت اصلاحات بسیار دشمنی می‌کنند و بر این باورند که چون خصوصی‌سازی بانک‌ها و تولد بانک‌های خصوصی در آن دولت شکل گرفت، رانت و فساد در کشور به وجود آمد تا جایی که بیشتر مشکلات کنونی کشور ریشه در گسترش بانک‌های خصوصی دارد.

میانه خوشی با دولت سازندگی ندارد و سیاست‌های تعدیل ساختاری صورت گرفته از سوی این دولت را خیانتی به مردم ایران تلقی کرده و آن را زاییده توطئه نهادهای بین‌المللی به ویژه صندوق بین‌المللی پول می‌دانند.

نوچپ‌های دهه 70 حداکثر 27 و حداقل 18 سال سن دارند. این افراد در سال 76 که دولت اصلاحات بر سر کار آمد یا عمدتا تازه به دنیا آمده بودند و یا باید یک دهه منتظر می‌ماندند تا نوبتشان برسد و پا به زمین بگذارند.

آنان در دوره‌ای رشد و پرورش یافتند و شالوده‌های فکری‌شان قوام گرفت که دنیا در آستانه تغییری بزرگ گام نهاد. اینترنت در جوامع گسترش یافت و فضای مجازی بسیار سریع‌تر از حد ممکن جای خود را به فضای حقیقی داد.

نوچپ‌های دهه هفتادی در دوران محمود احمدی‌نژاد به بلوغ سیاسی رسیدند. آنها نفت صد دلاری، حیف و میل گرفتن منابع 700 میلیارد دلاری نفتی، اختلاس‌های بزرگ، قدرت‌گیری نظامیان در اقتصاد و سرکوب را در این دوره تجربه کردند و به دلیل نداشتن الگویی مناسب و شکست اصلاحات در مقاطع مختلف و محدود کردن این جریان از سوی جریان‌های حاکم بر قدرت، پا به دامن چپ گذاشتند.

آنگونه که اقتصادنامه بررسی کرده، نوچپ‌ها خطری جدی برای آینده نظام سیاسی و اقتصادی کشورند و نقش بسیار زیادی در اعتراضات اخیر کارگری و معیشتی به ویژه تداوم اعتراضات دی‌ماه داشته‌اند.

به نظر می‌رسد لازم است تا در این باره مطالعه‌ای جدی صورت گیرد که چرا بسیاری از دانشجویان کشور و حتی فعالان رسانه‌ای یا آگاهانه در دامن چپ‌های اقتصادی افتاده‌اند و یا ناآگاهانه به ترویج آن می‌پردازند.

اگر خطری نظام سیاسی و اقتصادی را هدف قرار داده، طبیعتا نوچپ‌ها در آن نقش بسزایی دارند و ممکن است به زودی با متشکل شدن خود و یارگیری بیشتر، علاوه بر افزایش اعتراضات کارگری از جوانان بیکار نیز بهره جویند و آرامش کشور را بر هم زنند.