جناب ادیب، که عمرش دراز باد، پایه گذار بدعتی در اقتصاد ایران است که من برای آن احترام قائلم. 
معلمین اقتصاد، معمولا به حقوق معلمی و برخی معدود به حق المشاوره یا حق التالیفی از دستگاههای دولتی و خصوصی قانع بودند و به عنوان وظیفه اجتماعی نوشتجات و مصاحبه هائی هم در روزنامه ها و رسانه ها انجام می دهند که نشنیدم برای آن مبلغی دریافت داشته باشند. 
لیکن جناب ادیب راه دیگری انتخاب کرد و مفت حرف نزد! 
وی تحلیلهایش را برای کسانی که طالب آن بودند در قبال دریافت وجه ارائه داد. برای اولین بار جماعتی که به دنبال اطلاعات و تحلیل اقتصادی بودند در قبال دریافت آن وجه رایج پرداختند. 
شاید برای اولین بار بود که کسی تحلیل اقتصادی میفروخت و خوشبختانه خریدار و مشتریان خاص خود را نیز یافت. پس از ایشان برخی دیگر از دوستان به همین راه رفتند. 
بحث درباره محتوی و ارزش مباحث ایشان، مربوط به کسانی است در قبال آن وجه می پردازند و می دانیم کسی که برای کالا یا خدمتی پول می پردازد حتما دلیل کافی برای آن دارد. 
ایشان در پست اخیر اظهار داشتند گزینه های سرمایه گذاری مدیر در ایران محدود به پنج گزینه است: اموال غیرمنقول، طلا، ارز، کالا، بورس. 
به عنوان یک معلم اقتصاد، نظر و توصیه ایشان را نمی پسندم و به صلاح نمیدانم. شاید این توصیه برای پول سازی در اقتصاد متلاطم و بی حساب ایران برای گروهی مناسب باشد لیکن آن را به نفع مردم و اقتصاد کشور نمی دانم. 
زمانی که کشور ما در سخت ترین دوران اقتصادی خود به سر می برد و مصیبت بزرگ تورم و بیکاری را دارد کدام یک از سرمایه گذاریها در زمینه های فوق کمک به اقتصاد ملی است؟ همه موارد فوق تقریبا هدایت سرمایه به زمینه های غیرتولیدی و بعضا ضدتولیدی است. 
شاید توصیه های فوق در یک جلسه خصوصی به یک سرمایه گذار به کسی مربوط نباشد لیکن زمانی که بسیاری پست های ایشان در رسانه های گسترده منتشر و توسط گروه زیادی خوانده می شود و به عنوان توصیه های یک کارشناس اقتصاد مطرح می شود، محل تامل است. 
آیا این کشور به سرمایه گذار تولیدی، کشاورزی، صنعتی، نوآوری و خدماتی هیچ نیازی ندارد؟
هدایت افراد دارای سرمایه به خرید و فروش ارز، طلا، کالا، اموال غیر منقول و بورس چه کمکی به اشتغال و تولید در کشور خواهد کرد؟ 
در این بین وظیفه معلم و تحلیل گر اقتصاد بودن و تعهد در قبال مردم و اقتصاد کشور در کجای داستان قرار دارد؟ 
آیا توصیه های کوتاه مدت ایشان موجب دلسردی بیشتر سرمایه گذاران در زمینه های واقعی و اصلی نخواهد شد؟ 
از جناب ادیب و دوستان نظیر ایشان انتظار است که به بازتاب سخنان خویش به عنوان تحلیل گر و معلم اقتصاد بیشتر بیاندیشند.