اقتصادنامه؛ فرزان خدادادی: هدف از نگارش متن کوتاه زیر، بیان تعریفی ابتدایی اما مهم و بنیادین از علم اقتصاد است که متاسفانه همین تعریف ابتدایی بیشتر اوقات توسط تصمیم گیرندگان مورد غفلت واقع شده و در طول سالیان گذشته شاهد اثرات نامطلوب این بی توجهی بوده ایم.

از دیدگاه علم اقتصاد، دراین عالم خاکی که ما انسان ها بر آن حکومت می رانیم و سروری می کنیم، هیچ قدمی نمی توان برداشت مگر آنکه هزینه آن را بپردازیم. گرچه ممکن است که همه ما نتوانیم همه پیامدهای تصمیمات و اقداماتمان را به شماره آوریم، ولی ندین غیر از نبودن است.

اگر قانون بقای انرژی بر این عالم حاکم است مگر می شود کاری صورت داد که خلاف این قانون و چارچوپ باشد. هزینه چیزی نیست جز بیان دیگر از صرف انرژی. بی گمان ما آدمیان هرچه کسب می کنیم، حداقل برابر آن، انرژی صرف خواهد شد. اما این صرف انرژی می تواند به صورت مصرف نفت یا پول یا استهلاک تن و جان و نظایر آن باشد. پس همه خواستن های ما، خواه انسان دوستانه یا خودخواهانه، شخصی یا اجتماعی، مادی یا معنوی و...هزیه می برد. تمام سخن علم اقتصاد این است که چه کنیم تا برای اقداماتمان هزینه کمتری بپردازیم نه اینکه اصلا هزینه ای نپردازیم. آنجا که گمان می کنیم برای انجام اقداماتی هزینه ای نپرداخته ایم، در واقع آن هزینه را بر دیگر اعضای جامعه تحمیل کرده ایم. و یا به زبان اقتصادی برای مجموع آدمیان ساکین این کره خاکی، همه آثار درونی هستند. سخن از آثار برونی زمانی است که یک فرد درمقابل فرد دیگر و یا یک جامعه در مقابل جامعه دیگر قرار بگیرد.

اعضای هر جامعه به سان بازیگران یک تیم فوتبال هستند که دو تیم خودی در آن به رقابت مشغولند. گرچه هریک از دو تیم تلاش، انرژی و هزینه ای  صرف می کند تا به حریف گل بیشتری بزند، ولی  همه این هزینه ها را یک جامعه می پردازد و البته مجموعه ساکنان آن جامعه نیز از رقابت دو تیم داخلی خود رضایت، شادمانی و نشاط به عنوان تولید یا دستاورد بازی( البته در صورتی که بازی جذاب باشد و دو تیم حرفی برای گفتن داشته باشند) کسب می کنند. اکنون جامعه می تواند قواعد بازی فوتبال را به گونه ای برقرار کند که همان نشاط با انرژی کمتری یا بیشتر به دست آید. هنر جوامع دراین است که بازی های اقتصادی و اجتماعی خود را به گونه ای ساماندهی کنند که در عین آنکه اصل بازی متوقف نمی شود و جامعه به نتایج مورد نظر خود می رسد، هزینه کمتری نیز برای آن پرداخت شود.[1]

 لذا حداقل انتظاری که از افراد تصمیم گیرنده دولت آینده وجود دارد این است که هزینه تصمیم گیری خود را بدانند و بدون توجه به آن دست به اعمال سیاست نزنند.