به گزارش اقتصادنامه، سید حمید حسینی درپاسخ به این پرسش که ایران به دلیل تحریم‌های نفتی، روزانه چه میزان ضرر مالی می‌کند، گفت: «ما یک ضرر روزانه‌ای داریم که به علت عدم فروش نفت است و بخشی هم هزینه‌هایی است که به دلیل تحریم بر ما تحمیل شده است. مجموع این دو، ضرر را مشخص می‌کند. ما یک گردش مالی ۱۰۰ میلیاردی در سال داریم که از طریق واردات و صادرات است و چیزی حدود ۱۰ تا ۲۰ درصد هزینه اضافی بابت حمل و نقل، نقل و انتقال پول، تخفیف دادن به مشتری و سایرهزینه‌ها را پرداخت می‌کنیم؛ بنابراین ۱۰ تا ۱۵ میلیارد دلار به این شکل ضرر می‌کنیم.»

وی افزود: «علاوه بر فروش ۷۰۰ - ۸۰۰ هزار بشکه‌ای که الان داریم، می‌توانستیم روزانه حدود ۲ میلیون بشکه نفت و میعانات بفروشیم که با قیمت‌های کنونی [روزانه]حدود ۱۶۰، ۱۷۰ میلیون دلار عدم نفع ما‌ست. همچنین در حال از دست دادن فرصت‌های زیادی همچون فرصت سوآپ و ترانزیت هستیم که اگر این مهم را هم محاسبه کنیم، رقم‌های نگران‌کننده‌ای به دست می‌آید که ما نشان می‌دهد چه قدر به دلیل تحریم بودن، عدم نفع داریم. ضمن اینکه بسیاری از فرصت‌هایی همچون فرصت ترانزیت، سوآپ و سرمایه‌گذاری، می‌توانست از طریق ایران انجام شود، اما به دلیل تحریم، هیچکدام محقق نمی‌شود و ما روزانه این ضر‌رهای عمده را می‌بینیم.»

این فعال اقتصادی درباره میزان تخفیفی که به کشور‌های خریدار نفت ایران داده می‌شود، گفت: «به دلیل تحریم ما مجبوریم تخفیف بدهیم. البته با توجه به افزایش قیمت نفت، تخفیف‌ها چندان چشمگیر نیست و در حد ۱۰ تا ۱۲ درصد است، ولی وقتی شما نفت ۴۰ دلاری را، ۱۰ دلار تخفیف می‌دهید یعنی ۲۵ درصد تخفیف داده‌ای. الان که قیمت‌ها بالا رفته و به تقریبا به ۱۰۰ دلار رسیده است، تخفیف چندان سنگین نیست، ولی بالاخره هم ضرر می‌کنیم و هم تخفیف می‌دهیم، و هم هزینه حمل و نقل بیشتر می‌دهیم. همچنین برای درست کردن اسناد و نقل و انتقال پول، هزینه می‌دهیم. این موارد را اگر جمع کنیم، حدود ۲۰ درصد هزینه مستقیم بر اقتصاد ایران تحمیل می‌کند.»

حسینی در پاسخ به پرسشی مبنی براینکه به دلیل تحریم‌ها ایران چه فرصت‌های سرمایه‌گذاری اقتصادی را از دست می‌دهد، بیان کرد: «ایران جزو معدود کشور‌های دنیاست که هزار میلیارد دلار پروژه با توجیه اقتصادی، چه در بخش نفت، گاز، نیروگاه، پالایشگاه، پتروشیمی و چه در بخش‌های معدنی، دارد. ما فقط ۱۰۰ میلیارد دلار پروژه نیمه تمام داریم که دولت شروع کرده و نمی‌تواند به اتمام برساند.»

او با تاکید براینکه فرصت‌های خودروسازی، هواپیمایی، بنادر و زیر ساخت‌ها در ایران بی‌نظیر است، عنوان کرد: «کمتر جایی در دنیا را می‌توان پیدا کرد که بتوان سرمایه گذاری با توجیه اقتصادی انجام داد که منابع، نیروی انسانی و بازاردر کنارش باشد و سرمایه‌دارد بداند که سود‌آوری بالایی دارد. به دلیل تحریم‌ها هم دسترسی‌مان به منابع مالی دنیا بسته شده و هم از تکنولوژی و فناوری‌های جدید دنیا نمی‌توانیم استفاده کنیم. متاسفانه از بسیاری از امکانات محروم شده‌ایم.»

رئیس اتحادیه صادرکنندگان نفت و گاز و پتروشیمی ادامه داد: «در حوزه نفت و گاز، شخص وزیر اعلام کرد که ۱۵۰ - ۱۶۰ میلیارد دلار منابع برای بازسازی چاه‌های فعلی، افزایش تولید، بازسازی زیر‌ساخت‌ها، خطوط انتقال، خطوط لوله، نوسازی پالایشگاه‌ها و تکمیل کردن پروژه‌های پتروشیم نیاز داریم. ما در تولید برق مشکل داریم یعنی تابستان‌ها، نیروگاه‌ها ۱۰ - ۱۵ هزار مگاوات کمبود دارند، کار‌های بزرگ پالایشگاهی و نیروگاهی مثل فولاد قبلا با فاینانس انجام می‌دادیم، اما اکنون منابع دولت و بودجه‌اش اصلا کفاف پاسخگویی به پروژه‌های بزرگ و صنعتی را نمی‌دهد.»

حسینی افزود: «دولت نمی‌تواند مثلا فاز ۱۱ پارس جنوبی را با منابع خود گسترش دهد، توانایی دولت در حد گازرسی روستایی و بازسازی و نوسازی است و با منابعی که در اختیار دارد نه می‌تواند بیمارستان بزرگی احداث کند و نه می‌تواند صنعت بزرگی را احیا یا معادن بزرگی را استخراج کند، این‌ها به منابع مالی نیاز دارد.»

این فعال اقتصادی در پایان خاطر نشان کرد: «به یاد دارم که در سال ۸۴ یک بانکی خودش به تنهایی ۲۰ - ۲۵ میلیارد دلار منابع یعنی خط اعتباری داشت، تک تک بانک‌های ما خط اعتباری داشتند و به راحتی می‌توانستند امکانات را نه فقط برای سرمایه‌دار بلکه برای تولید و نقدینگی واحد‌های تولیدی، فراهم کند. واحد تولیدی که در گذشته با پرداخت ۱۰ درصد مواد اولیه‌اش تهیه می‌شد، الان باید ۱۰۰ دصد پول را دهد تا مواد اولیه‌ای که هم گران شده و هم نقدینگی اش افزایش داشته است را فراهم کند؛ معلوم است که هیچ سرمایه‌داری دیگر سرمایه گذاری نمی‌کند یا هرچه دارد را در خارج از کشور سرمایه گذاری می‌کند.»

منبع:انتخاب