به نوشته روزنامه نیویورک‌‌تایمز، گوستاوو پترو، یک شورشی سابق و یک قانون‌گذار قدیمی، روز یکشنبه در انتخابات ریاست‌‌جمهوری کلمبیا پیروز شد و رای‌‌دهندگانی را که از دهه‌ها فقر و نابرابری تحت رهبری رهبران محافظه‌‌کار سرخورده بودند، با وعده‌هایی مبنی بر گسترش برنامه‌های اجتماعی، مالیات بر ثروتمندان و دور شدن از اقتصادی که او آن را عامل فقر خوانده بود، مجاب کرد که به وی رای دهند. او همچنین از اینکه کلمبیا بیش از حد متکی به سوخت های فسیلی باشد، انتقاد کرده بود. پیروزی او سومین کشور بزرگ آمریکای لاتین را در مسیری به‌‌شدت نامشخص قرار می‌‌دهد، درست زمانی که با فقر و خشونت فزاینده‌‌ای این کشور مواجه بوده و تعداد بی‌‌سابقه‌‌ای از کلمبیایی‌‌ها را به مرز ایالات متحده فرستاده است. سطوح بالای جنگل‌‌زدایی در آمازون کلمبیا، نکته‌‌ای کلیدی در برابر تغییرات آب و هوایی بوده و همچنین بی‌‌اعتمادی فزاینده به نهادهای کلیدی دموکراتیک که به یک روند در منطقه آمریکای لاتین تبدیل شده است.

با بیش از ۹۹درصد آرا که عصر یکشنبه شمارش شد، پترو ۶۲ساله بیش از ۵۰درصد آرا را به‌دست آورد. رقیب او، رودولفو هرناندز، یک غول بزرگ ساختمانی که با یک پلتفرم ضد فساد وارد انتخابات شده بود، کمی بیش از ۴۷درصد آرا را به‌دست آورد. مدت کوتاهی پس از رای‌‌گیری، هرناندز به پیروزی پترو رضایت داد. او گفت: «کلمبیایی‌‌ها، امروز با حضور اکثریت شهروندان نامزد دیگر را انتخاب کرده‌‌اند. همان‌طور که در طول مبارزات انتخاباتی گفتم، نتایج این انتخابات را قبول دارم.» پترو یکشنبه شب در کنار معاون او، فرانسیا مارکز و سه تن از فرزندانش، روی صحنه رفت. ورزشگاه مملو از جمعیت هیجان‌‌زده بود و مردم روی صندلی‌‌ها ایستاده و تلفن‌‌ها را بالا نگه داشته بودند. او گفت: «این داستانی که امروز می‌‌نویسیم، داستان جدیدی برای کلمبیا، آمریکای لاتین و جهان است. ما به این رای‌دهندگان خیانت نمی‌‌کنیم.» او متعهد شد که با آنچه «سیاست عشق» می‌‌خواند، بر اساس امید، گفت‌وگو و تفاهم حکومت کند. بر اساس آمار رسمی، بیش از ۵۸درصد از ۳۹میلیون رای‌‌دهنده کلمبیا برای شرکت در انتخابات شرکت کردند. این پیروزی به این معنی است که مارکز، یک فعال محیط زیست که از فقر برخاست تا به یک مدافع برجسته عدالت اجتماعی تبدیل شود، اولین معاون سیاه‌‌پوست کشور خواهد شد. پیروزی پترو و مارکز منعکس‌‌کننده شور و نشاط ضد سیستمی است که در سراسر آمریکای لاتین گسترش یافته است و به‌دلیل بیماری پاندمی و سایر مسائل طولانی‌مدت، از جمله کمبود فرصت‌‌ها، تشدید شده است.

فرناندو پوسادا، دانشمند علوم سیاسی کلمبیایی گفت: «کل کشور برای تغییر التماس می‌‌کند و این کاملا واضح است.» در آوریل، مردم کاستاریکا رودریگو چاوز یک مقام سابق بانک جهانی را به ریاست‌جمهوری برگزیدند که توانسته بود از نارضایتی گسترده از حزب حاکم استفاده کند. سال گذشته، شیلی، پرو و هندوراس به رهبران چپ‌‌گرایی رای دادند که در برابر رهبران راست‌‌گرا صف‌آرایی کرده بودند. به‌عنوان یک نامزد، پترو به نسلی انرژی داده بود که تحصیلکرده‌‌ترین نسل در تاریخ کلمبیا است؛ اما همچنین با تورم سالانه ۱۰ درصد، نرخ بیکاری ۲۰درصدی جوانان و نرخ فقر ۴۰درصدی مواجه است. راهپیمایی‌‌های او اغلب مملو از جوانانی بود که بسیاری از آنها می‌‌گفتند به آنها خیانت شده است. آنها می‌‌گفتند سال‌ها و دهه‌ها به رهبرانی رای دادند که وعده‌های بزرگ دادند؛ اما به آنها عمل نکردند. لری ریکو، ۲۳ ساله یکی از رای‌‌دهندگان پترو در یک مرکز رای‌‌گیری در سیوداد بولیوار، محله‌‌ای فقیرنشین در بوگوتا، پایتخت این کشور گفت: «ما از میان‌‌مایگی و فقر نسل‌‌های گذشته راضی نیستیم.» پیروزی پترو در تاریخ این کشور اهمیت بیشتری دارد. برای دهه‌ها، دولت با شورشیان چپ‌‌گرا موسوم به نیروهای مسلح انقلابی کلمبیا یا فارک مبارزه کرد و ننگ ناشی از درگیری‌‌ها، شکوفایی یک چپ مشروع را دشوار کرده بود. اما فارک در سال۲۰۱۶ یک قرارداد صلح با دولت امضا کرد و سلاح‌‌های خود را زمین گذاشت و فضا را برای گفتمان سیاسی گسترده‌‌تر باز کرد.

منبع: دنیای اقتصاد