اقتصادنامه، علیرضا بهداد: سخنرانی یکشنبه شب رئیس جمهور با مردم اگرچه مورد نقد برخی از کارشناسان و روشنفکران جامعه قرار گرفت اما با نگاه به آنچه که در سال آخر دولت اصلاحات گذشت متوجه می شویم که بهتر است با شناخت واقعیت های موجود در کشور با صبر و تحمل بیشتری به ایرانی توسعه یافته بیاندیشیم و برای دستیابی به مطالبات خود در بخش های مختلف فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی زمان بیشتری را در نظر بگیریم.

شاید توقع بر آن بود که حسن روحانی در گفت و گوی تلوزیونی خود با ادبیاتی تند علیه دادستانانی که به لغو کنسرت ها می پردازند، سخن بگوید و یا نقدهایی صریح به قوه قضاییه داشته باشد. طبیعتا این دولت از روز اول قرار نبوده تا با استراتژی افشاگری و رفتارهای پوپولیستی قدرت خود را تثبیت کند و از این امر نیز دوری جسته است.

دولت حسن روحانی در سطح وزارتخانه ها و بدنه کارشناسی با انتقادات جدی مواجه است اما از نظر مشی سیاسی نیازمند تقویت از سوی روشنفکران، دانشجویان و رسانه هاست تا بتواند برای سالیان سال ثبات و آرامش را در کشور نهادینه کرده و هرگز اجازه ظهور دولتی با ویژگی های دولت نهم و دهم را ندهد.

به نظر می رسد در شرایط کنونی همه مردم ایران از وضعیت اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی کشور خسته شده اند. روشنفکران مدام می گویند صد سال است که توسعه نیافته ایم و به آنچه که لیاقت مردم ایران باشد دست نیافته ایم. این خواسته کاملا به حق است اما آیا می توان با انتقادهای بیرحمانه از دولت تمامی آنچه که در آمال و آرزوهای ما می گذرد را مطالبه کرد؟

طبیعتا بر اساس تقسیم قدرتی که در کشور صورت گرفته جناح محافظه کاری وجود دارد که با پشتوانه نیروهای نظامی و ارکان حکومتی به راحتی می تواند روی کار آمده و به فعالیت بپردازد. این گروه خود را نیازمند رای مردم نمی داند و حتی پاسخی هم به پرسش های آنان نمی دهد. به همین خاطر برای جلوگیری از به دست گرفتن قدرت توسط این گروه حمایت از دولت روحانی بیش از پیش مورد توجه باید قرار گیرد.

رئیس جمهور در شرایطی قرار گرفته که هرگز قصد ندارد فضای جامعه را ملتهب کرده و بهانه به دست مخالفان خود دهد و با جار و جنجال نسبت به برخی از کارشکنی ها پاسخ گوید و گرنه برای حقوقدانی چون حسن روحانی کاری نداشت که از فضای به وجود آمده در گفت و گوی تلوزیونی استفاده کرده و به مانند رئیس دولت قبل بگم بگم به راه انداخته و فضای اجتماعی کشور را ملتهب و هیجانی کند.

آنگونه که از اظهارات حسن روحانی بر می آید او بر روی لبه تیغ حرکت می کند که هم می خواهد نظر طیفی از جامعه مذهبی و اصولگرایان را به خود جلب کند و هم قشر دانشجو و روشنفکران را راضی نگه دارد.

در چنین شرایطی هر انسان اهل اندیشه و دلسوز ایران به خوبی می داند که نباید هشت سال دولت قبل و اتفاقات آن دوره را از یاد برد و اجازه داد چنین دولتی راس کار قرار گیرد. شاید آخرین سخنرانی رئیس دولت اصلاحات در جمع دانشجویان، درس بزرگی برای دانشجویان و روشنفکران کشور باشد که در آن جلسه آنقدر تند به او تاختند که مجبور شد بگوید خواهید دید بعد از من چه کسانی بر سر کار آمده و به مطالبات شما چگونه پاسخ می دهد.

ما نباید از یاد بریم که در فاصله سال های 84 تا 92 تا چه اندازه حسرت 76 تا 84 را خوردیم و به خود انتقاد کردیم که چرا با قهر و دلسردی، عملا کشور و آینده خود را در اختیار گروهی قرار دادیم که با اعمالشان اقتصاد کشور را به ته دره بردند و اگر دولت روحانی روی کار نمی آمد چه بسا اتفاقات تلخ تری در کشور رخ می داد.

به نظر می رسد برخی اقدامات صورت گرفته از سوی دولت روحانی به مانند تقسیم برخی رانت های بین بازیگران اصلی قدرت اگرچه صورت مورد پسند هیچیک از روشنفکران و اقتصاددانان نبوده اما چون این اقدام ثبات آفرین بوده و سبب شده تا ثبات موجود در کشور حفظ شود از هوشمندی های تیم اقتصادی و سیاسی دولت به شمار می آید.

دولت حسن روحانی بیش از هر زمان دیگری نیازمند حمایت است و بهترین نوع حمایت این است که روشنفکران و دانشجویان مطالبات خود را در طی زمانی 20 ساله درخواست کرده و صبر و تحمل بیشتری در این راه به خرج دهند.

طبیعتا با عصبانیت نمی توان امیدوار بود که اصلاحات در کشور صورت گیرد بلکه صبر و تحمل لازم است تا مردم ما به آنچه که در توسعه یافتگی محق آن هستند دست یابند.

آنچه که مشاهده می شود، تلاش سیاستگذاران و افکار عمومی بر آن است تا تصمیم سازی ها، سیاستگذاری ها و قانونگذاری ها روندی منطقی به خود بگیرد و اقتصاد ایران به ریل اصلی خود بازگردد. کاری که در دولت آغاز شده و به رغم تمام تلفاتی که در دولت قبل رخ داد، این اقتصاد خود را بازیافته و در جهت احیا و تقویت بنیه خود گام بر میدارد.

با چنین نگاهی می توان گفت که سخنرانی یکشنبه شب رئیس جمهور، فضایی را نشان داد که اگر روحانی بخواهد تند سخن بگوید و یا ابزاری به دست مخالفان بدهد با جوسازی ها علیه او، کار را به جایی خواهند رساند که یا او را از کاندیداتوری بر حذر دارند و زمینه را برای رد صلاحیت او آماده کنند.

طبیعتا هر فرد که به قدری ناچیز بر علم اقتصاد تسلط داشته باشد و یا اصول کسب و کار را بداند متوجه خواهد شد که در غیاب درآمدهای نفتی و کاهش درآمدهای دولت از یک سو و افزایش مطالبات کارمندان دولت و بالا رفتن هزینه های جاری از سوی دیگر، هیچ فرد دیگری قادر نخواهد بود اقتصاد را نجات دهد مگر آنکه دپیلماسی قوی را در دنیا به راه بیاندازد و بساط گفت و گو با قدرت های جهانی را بسط دهد و زمینه جذب سرمایه های خارجی را در کشور به وجود آورد.

از سویی دیگر بدون هماهنگ و همکاری نهادهای قدرت، قوای مقننه و مجریه و تریبون های مختلف هیچ دولتی نخواهد توانست در فضایی آرام به کار خود ادامه دهد و زمینه توسعه کشور را فراهم آورد. از این رو دولت روحانی بهتر است از نظر سیاسی مورد حمایت قرار گیرد و شخص او به عنوان رئیس جمهور تقویت شود اما برای موفقیت در آینده لازم است تا بخش هایی از بدنه اجرایی مورد نقد قرار گرفته تا به اصلاح امور در کشور بیانجامد.

منبع: اقتصادنامه