تجربه نشان می دهد عملکرد مدیران اقتصادی کشور در سال های گذشته به گونه ای بوده که زور احساسات و تصمیم هایی با منافع کوتاه مدت به برنامه های کارشناسانه مبتنی بر عقلانیت چربیده و سیاستگذران بیش از آنکه منافع بلند مدت را دنبال کنند بر موج احساسات مردم و سیاست های پوپولیستی سوار شده اند. در سه سال گذشته با روی کار آمدن دولت یازدهم و بکارگیری تیمی از بهترین اقتصاددانان کشور، ادبیات دولتمردان تغییر یافته آنان بر اساس اصول علمی اقتصاد گفتار و کردار خود را تنظیم کرده اند که این موضوع یکی از دستاوردها بزرگ این دولت به شمار می رود. طبیعی است که حفظ چنین رویکردی یکی از نگرانی های نخبگان کشور است و با توجه به تجربیات گذشته آنان بیم آن را دارند که فضای پساتحریم، دولت را به سمتی هدایت کند که از عقلانیت فاصله بگیرد و به پوپولیسم روی آورد. از این رو این پرسش را پیش روی اقتصاددانان و صاحبنظران کشور قرار داده ایم که مهم ترین وظایف دولت در این دوران چیست و باید به چه سمتی حرکت کند که تجربیات تلخ گذشته تکرار نشود و عقلانیت شکل گرفته توسعه یابد و مانگار شود.

از سویی دیگر این پرسش مطرح شده که اثر برجام بر فضای عمومی اقتصاد کشور به چه گونه ای خواهد بود و بخش های مختلف اقتصادی از این تفاهم صورت گرفته چه تاثیری خواهند پذیرفت؟

با اجرایی شدن برجام گیت ورودی افراد غیر ایرانی فرودگاه امام خمینی در روزهای پس از تعطیلات شاهد عبور ده ها تن از سرمایه گذاران، فعالان اقتصادی و نمایندگان شرکت های بزرگ بوده که پس از برجام وارد ایران شده اند تا به ارزیابی دور جدید همکاری ایران با غرب در دوران پساتحریم بپردازند.

تا کنون چندین هیات از کشورهای مختلف اروپایی و حتی آمریکایی وارد ایران شده اند و با حضور در اتاق بازرگانی زمینه همکاری های آتی خود را مورد سنجش قرار داده اند. حال سوال اینجاست که طیف سرمایه گذارانی که وارد ایران شده اند بیشتر در چه صنایع و رشته فعالیت هایی علاقه به سرمایه گذاری و یا همکاری مشترک دارند و بذری که این رفت و آمدها در زمین مذاکرات می پاشند، چه زمانی به بار می نشیند و منتج به قرارداد می شود؟

برخی کارشناسان معتقدند که بازار ایران به تنهایی برای 80 میلیون ایرانی کالا تولید نمی کند بلکه با توجه به زیرساخت هایی که در کشور وجود دارد ایران می توان به پایگاه تولید خاورمیانه تبدیل شده و کالاهای مورد نیاز کشورهای منطقه خاورمیانه را تامین کند. از این رو بیشتر هیات هایی که تا کنون وارد کشور شده اند با این دید به مذاکرات خود با طرف های ایرانی پرداخته اند تا آنان فقط بازار ایران را نبینند و به فکر حضور در بازارهای بکر منطقه نیز باشند.

به نظر می رسد که هم اکنون اتاق های بازرگانی در پیچی تاریخی قرار گرفته اند و به مرکز دیپلماسی اقتصادی کشور تبدیل شده اند. اما آیا سایر فاکتورها و زیرساخت هایی که یک سرمایه گذار برای تامین امنیت سرمایه خود نیاز دارد، در ایران به وجود آمده یا اینکه سیاستگذاران کشور با درک واقعیت های اقتصادی و بین المللی باید دست به تغییراتی اساسی در ساختار اقتصاد ایران بزنند و تا زمینه های مشترک همکاری با برگان دنیا فراهم آید و بار دیگر قصه ال- 90 و ترک سل تکرار نشود.

منبع: تعادل