تورم سالانه بخش مسکن در مهرماه به ۳۶.۶ درصد رسیده؛ عددی که نسبت به ماه قبل حدود یک واحد درصد کاهش را نشان می‌دهد، اما همچنان بیانگر فشار قیمتی سنگین بر خانوارهاست. تورم ماهانه نیز به سطح ۳ درصد رسیده؛ نشانه‌ای از اینکه بازار هنوز با موج‌های کوچک، اما مداوم، روبه‌روست.
در ظاهر، کاهش اندک تورم سالانه می‌تواند خبری امیدوارکننده باشد. اما بازار مسکن همچنان الگوی آشنای رکود تورمی را تکرار می‌کند: قیمت‌ها آهسته بالا می‌روند و معاملات در سطح پایین باقی مانده‌اند. مصرف‌کنندگان، به‌خصوص خریداران مصرفی، همچنان محتاط‌ هستند؛ آینده نامطمئن و فشار هزینه زندگی، تصمیم خرید را به عقب رانده است. در سمت مقابل، فروشندگان نیز با چسبندگی ذهنی قیمت‌ها و هزینه‌های بالای نگهداری دارایی، حاضر به تعدیل جدی قیمت‌ها نیستند.

فشار از پشت‌بام تا پی و ستون
یکی از سیگنال‌های مهم در گزارش مهرماه، تورم سالانه ۴۴.۳ درصدی در خدمات نگهداری و تعمیر واحدهای مسکونی است. این رقم بالاتر از تورم عمومی مسکن، پیام مشخصی دارد: هزینه نگهداری ملک افزایش یافته و همین موضوع، احتمال کاهش محسوس قیمت‌ها در آینده نزدیک را کم می‌کند. از مصالح ساختمانی تا دستمزد خدمات فنی، بازار هزینه‌ها همچنان داغ است. حتی اگر تقاضای خرید سرد شود، این بخش اجازه نمی‌دهد قیمت‌ها به آسانی پایین بیاید.

بازار اجاره؛ نفس‌های بلندتر
اگرچه این گزارش مستقیما به رقم جدید اجاره اشاره نکرده، اما روندهای ماه‌های گذشته نشان داده بود رشد اجاره نیز در سطح بالای ۳۰ درصد قرار دارد. با کند شدن سرعت رشد، بازار اجاره هنوز آرام نشده؛ تنها شوک‌ها کش‌دارتر شده‌اند.

روایت یک بازار خسته
زیر پوست این اعداد، روایت آشنای بازار مسکن امروز ایران جریان دارد: بازاری که نه توان جهش دوباره دارد و نه توان اصلاح عمیق. نه فروشنده‌ها طاقت فرسایش دارند، نه خریدارها رمقی برای جهش. آنچه باقی می‌ماند حرکت آهسته، پیوسته و فرسایشی قیمت‌هاست؛ روندی که نه نشانه رونق است و نه علامت سقوط، بلکه ادامه مسیر بازاری خسته در اقتصادی با انتظارات نامطمئن.
تورم بخش مسکن در مهرماه کند شد، اما هنوز به مقصد نرسیده است. برای بهبود واقعی، تنها کاهش نرخ‌ها کافی نیست؛ بازار نیازمند پیش‌بینی‌پذیری، افزایش عرضه کارآمد و سیاست‌گذاری پایدار است تا دیوارها، دوباره خاطره ثبات را تجربه کنند.